Τα θυμήθηκα, και χωρίς τη βοήθεια του Facebook
Για όσους τυχόν δεν το γνωρίζουν, είμαι Κριός και το πείσμα είναι κύριο χαρακτηριστικό μου. Όταν λοιπόν βάλω κάτι στο μυαλό μου, σκύβω το κεφάλι, προβάλλω τα κέρατα και παίρνω φόρα. Τώρα αν καταφέρω τον στόχο μου ή αν σπάσω το κεφάλι μου, στο τέλος παρηγοριέμαι με το γεγονός ότι τουλάχιστον προσπάθησα, κι όταν πια, όπως λένε και τα ρητά στο Facebook, θα είμαι μια τρελή γριά, (γιατί για κάτι τέτοιο με προορίζω) δεν θα έχω μετανιώσει πως έμεινα με τα χέρια δεμένα.
Η καθημερινότητα μας κάνει συνήθως να ξεχνάμε, και το καλό με τον ανθρώπινο εγκέφαλο είναι ότι συνήθως ξεχνάμε τα δυσάρεστα, και θυμόμαστε μόνο τα ευχάριστα περιστατικά. Υπάρχουν όμως συγκεκριμένες ημερομηνίες που θέλουμε δεν θέλουμε, κτυπούν ένα καμπανάκι, για να μας θυμίζουν να είμαστε ευγνώμονες για όσα εύκολα ή δύσκολα αποκτήσαμε.
Γιατί μίλησα για πείσμα πιο πριν; Γιατί, ενώ είχα περάσει μια δύσκολη πρώτη εγκυμοσύνη στα 44, πήρα την απόφαση να χαρίσω ένα αδελφάκι στον γιο μου στα 46.
«Που πας μωρή, πως τολμάς να αντιστέκεσαι στις αποφάσεις μου» φώναξε μια φωνή εκεί πάνω…..κι αφού εγώ δεν άκουγα κανένα έρχεται η πρώτη είδηση. «Δίδυμα».
«Εξελίσσεται πολύ καλά η εγκυμοσύνη» είπε ο γυναικολόγος «καλύτερα από την πρώτη», κι εγώ ξεθάρρεψα. Πήγαινα ακόμα και δουλειά όταν μπορούσα.
Πίσω λοιπόν στις 2 Ιανουαρίου 2011. Έγκυος στην 21η βδομάδα, Κυριακή, και με τον σχεδόν 14μηνο γιο μου άρρωστο. Το μόνο που θα μπορούσε να τον παρηγορήσει ήταν η βόλτα με το αυτοκίνητο, και αναγκαστικά εκεί καταλήξαμε αφού καμμιά άλλη λύση δεν βοηθούσε.
Φτάσαμε σπίτι αργά, όταν πια το μωρό ήταν ήρεμο και μπορέσαμε να το βάλουμε για ύπνο. Ξάπλωσα στον καναπέ, και πριν προλάβω καλά καλά να παρακολουθήσω οτιδήποτε στην τηλεόραση ήρθαν τα πάνω κάτω. Έτσι στα ξαφνικά σφάδαζα από τον πόνο και φυσικά τρομοκρατήθηκα. Το ευχάριστο, παρόλο που ήταν Κυριακή, και μάλιστα μια μέρα μετά την πρωτοχρονιά, ο γιατρός απάντησε στο πρώτο χτύπημα του τηλεφώνου.
Διανυκτερεύον φαρμακείο υπήρχε πολύ κοντά στο σπίτι μας, κι ο άντρας μου επέστρεψε στο άψε σβήσε. Μέχρι να μου φέρει το νερό όμως και να καταπιώ το χάπι ξεκίνησαν τα όργανα.
Δεύτερο τηλεφώνημα στο γιατρό, «Γιατρέ αίμα, πολύ αίμα». Ο γιατρός μου σε άλλη πόλη, ο συνεργάτης του τον οποίο γνώριζα και επίσης εμπιστευόμουν σε άλλη πόλη. Ευτυχώς ήταν άμεση η ανταπόκριση τρίτου γιατρού.
Φτάσαμε στο ιατρείο την ίδια ώρα. Ανεβήκαμε μαζί. Μπροστά ο γιατρός και δίπλα ο άντρας μου να με κρατάει. Κι εγώ να μονολογώ «τα μωρά μου… τα μωρά μου» καθώς προχωρούσα αφήνοντας τα «αποτυπώματα» μου στο έδαφος.
«Τα μωρά σου είναι μια χαρά». Άκουσα τις καρδούλες που χτυπούσαν. Ηρέμησα. Η συνέχεια ήταν η εισαγωγή σε κλινική για μια βδομάδα, η παραμονή μου στο σπίτι ήρεμα και χαλαρά και η εισαγωγή μου στο Μακάρειο από την 28η βδομάδα και μετά.
Μια δεύτερη σοβαρή αιμορραγία σήμανε και την ώρα που θα γεννιόντουσαν τα δίδυμα. 3μιση ώρες στο χειρουργείο, και παραμονή των μωρών για 12 μέρες στην μονάδα εντατικής παρακολούθησης. Κι όπως μου ανακοίνωσε ο τρελάρας ο παιδίατρος μου, ένα βράδι που μπήκε φουριόζος στο δωμάτιο του νοσοκομείου εκεί που δεν τον περίμενα…… «Κόρηηηη, τα μωρά σου εν μια χαρά, μεν εσχεις έννοια».
Γιατί τα θυμάμαι όλα αυτά; Για να λέω στον εαυτό μου, τις στιγμές που θυμώνω, τις στιγμές που κουράζομαι, τις στιγμές που θέλω να τρέξω να κλειστώ σε κάποιο δωμάτιο γιατί σαν παιδιά με έχουν τρελάνει, ότι παραλίγο να μην υπήρχαν. Αυτά τα πλασματάκια που με τρελαίνουν με τη ζήλια τους, με τις φωνές και τους καβγάδες τους, με τις αγκαλιές και τα φιλιά τους, παραλίγο να μην υπήρχαν. Κι όταν λοιπόν είμαι έτοιμη να φωνάξω, απλά να πηγαίνω πίσω σε εκείνη την μέρα πριν από 6 χρόνια, να τα θυμάμαι, κι απλά να χαμογελώ. Να χαμογελώ και να θυμίζω στον εαυτό μου ότι το να είσαι ένας πεισματάρης κριός τελικά είναι πολύ καλό πράμα.
(τι είναι προδρομικός πλακούντας μπορείτε να διαβάσετε εδώ)
Image pixabay.com
