Τα παιδιά μου έχουν πάρα πολλά πράγματα
Μια διαφωνία που είχα σήμερα το πρωί με το μικρό μου γιο, με έκανε να μοιραστώ μαζί σας το πιο κάτω άρθρο. Πριν λίγες μέρες αποφάσισαν τα παιδιά μου να αδειάσουν ένα σωρό συρτάρια με παιχνίδια στο χαλί. Αρκετά τα πετάξαμε, ορισμένα τα βάλαμε σε σακούλι να δωθούν σε μικρότερα παιδια. Κάποια συγυρίστηκαν σε κουτιά, για να μπορούν να τα βρίσκουν άμα τα χρειαστούν. Σε ένα κουτί παπουτσιών μπήκαν όσα κομμάτια από σβούρες αγοράσαμε μέχρι σήμερα. Πολλές έχουν κατά καιρούς πεταχτεί, χαθεί, ή στην απόφαση του μεγάλου να φτιάξει νέες σβούρες, απόμειναν τα εξαρτήματα τους.
Ο μικρός λοιπόν, χτυπιόταν επί μισή ώρα στο πάτωμα, για να πάω σε γνωστό πολυκατάστημα, παραμονή πρωτοχρονιάς, να του αγοράσω σβούρα. Όσο κι αν προσπάθησα να του εξηγήσω ότι πρώτον δεν πρόκειται να βρούμε σβούρα γιατί έχουν όλες πωληθεί, κι ότι με καμμία κυβέρνηση δεν θα τολμούσα μια τέτοια μέρα να πάω για ψώνια σε κατάστημα παιχνιδιών, δεν μπορούσε να καταλάβει. Αυτός λοιπόν κατέληξε στο δωμάτιο του να το σκεφτεί, κι εγώ να μοιράζομαι τον πόνο μου μαζί σας. ……..
«Ίσως έχω πρόβλημα. Δεν μπορώ να σκουπίσω τα κομμάτια της Lego με την απορροφητική σκούπα. Λοιπόν, φυσικά, μπορώ, αλλά δυσκολεύομαι να αναγκάζω την σκούπα να τα απορροφήσει κάνοντας εκείνο τον γνωστό θόρυβο, κλικ κλικ κλικ. Αντί γι αυτό, συνήθως σταματώ αυτό που κάνω, μαζεύω ένα ένα τα κομμάτια και τα φυλάω για τον γιο μου, που δεν γνωρίζει καν ότι τα έχασε και δεν θα το παρατηρήσει ποτέ αν εξαφανιστούν. Αλλά, εγώ, ξέρω ότι ήταν μέρος ενός συγκεκριμένου σετ, και αυτό το σετ πιθανό να κόστισε αρκετά χρήματα.
Πριν καλέσετε την A & E για να κινηματογραφήσουν ένα επεισόδιο Hoarders (αποθησαυριστές) στο σπίτι μου, να ξέρετε ότι πραγματικά αγαπώ να συγυρίζω. Είμαι πιο ευτυχισμένη σε ένα τακτοποιημένο σπίτι. Δεδομένου ότι δυσκολεύομαι να το κρατήσω τακτοποιημένο όταν είναι υπερφορτωμένο με πράγματα, πάντα ψάχνω για τον σωστό τρόπο ώστε να απαλλαγούμε από τις περιττές ανοησίες, ειδικά αν είναι ανοησίες τις οποίες τα παιδιά μου θα αφήσουν σταθερά στο πάτωμα. Είμαι καλά εξοικειωμένη με την πόρτα όπου αφήνεις πράγματα στο Στρατό Σωτηρίας.
Το δίλημμα είναι ότι η αποστροφή μου για την ακαταστασία έρχεται αντιμέτωπη με την αποστροφή μου για σπατάλη. Δεν μου αρέσει η ιδέα ότι πράγματα που έχουν κατασκευαστεί, φορτώθηκαν από την άλλη πλευρά του κόσμου, πωλήθηκαν, αγοράσθηκαν , και έφτασαν στο σπίτι μου – έτσι ώστε το παιδί μου να μπορεί να παίξει μαζί τους για μια ώρα, αργότερα να τα πετάξει και να σταλούν σε μια ακόμα υπερπλήρη χωματερή. Εσάς κοιτάω, μικρά δωράκια για πάρτι, στο καλάθι του ενός δολλαρίου στο Target.
«Να τα πετάξω έξω!” Είναι ακριβώς αυτό που θέλω να κάνω, αλλά αυτό που θέλω να κάνω ακόμα περισσότερο είναι να τα σταματήσω από το να μπαίνουν ύπουλα στο σπίτι μου. Και αυτό ακριβώς συμβαίνει, ξανά και ξανά και ξανά. Έρχονται στο σπίτι σαν βραβείο από τον οδοντίατρο. Έρχονται σε σακούλες του Σφουγγαράκη από «το καλύτερο πάρτυ που έγινε ποτέ!” Έρχονται σε σακούλες των αποκριών ή σαν κεράσματα για το Χαλοουίν από σπίτια που προσπαθούν να ξεφορτωθούν τις καραμέλλες. Προέρχονται από ευγενικούς φίλους και την οικογένεια που δεν μπορούν να αντισταθούν στο να μαζεύουν μπιχλιμπίδια για τα παιδιά. Έρχονται στο σπίτι με τις χούφτες από το πανυγήρι στο σχολείο. Ακόμη και ο Άη Βασίλης και το κουνελάκι του Πάσχα φέρνουν μερικές φορές μικροπράγματα. Και τα παιδιά αγαπούν αυτά τα μικρά αντικείμενα – για λίγα λεπτά, τουλάχιστον.
Μισώ να ακούγομαι σαν χαλασμένος δίσκος, αλλά όταν ήμουν παιδί, δεν θυμάμαι να ειχα τόσα πολλά πράγματα, να μου τα δίνουν όλη την ώρα, από παντού. Υπήρχαν γλειφιτζούρια στις τράπεζες, και εμείς τα παιδιά στέλλαμε ταχυδρομικώς περισσότερο από μία φορά για τα δώρα εκείνα που διαφημίζονταν στο πίσω μέρος του κουτιού των δημητριακών “Δωρεάν με 5 αποδείξεις αγοράς!» – Μαγνήτες ψυγείου, Frisbees, τέτοια είδη . Μπορεί να έπαιρνα ένα αυτοκόλλητο στο γραφείο του γιατρού, όπως ακριβώς εξακολουθούν να κάνουν τα παιδιά μου, αλλά δεν είχα πάρει ποτέ μια λωρίδα με οκτώ αυτοκόλλητα. Το ένα είναι πιο διασκεδαστικό από τα οκτώ. Ένα κολλάει περήφανα σε ένα πουκάμισο. Μια λωρίδα από οκτώ καταλήγει σαν σκουπίδι στο πάτωμα του αυτοκινήτου μου.
Οι εκδηλώσεις όπου δίνονταν δώρα ήταν πιο απλές. Είχα απλούς γονείς και παππούδες, και μόνο μια θεία και ένα θείο, έτσι υπήρχαν πολύ λιγότερα πάρτι γενεθλίων. Και δεν αγοράζονταν παιχνίδια εκτός κι αν υπήρχε κάποιο γεγονός, ή αν τα αγόραζα με το δικό μου μικρό πορτοφόλι. Αυτό που είχα ήταν επιμελώς να τα φυλάω και να τα προσέχω μια και τα θεωρούσα πολύτιμα.»
