Είδαμε “Το Βασιλόπουλο με τα γαιδουρένια αυτιά”
Μετά από χρόνια μακριά από το θέατρο, από τότε που παρακολουθούσα ευλαβικά τις παραστάσεις του Θοκ, όποτε τύχαινε να ανέβαιναν σε κάποιο θέατρο στη Λεμεσό, ξανάρχισα φυσικά να παρακολουθώ, αλλά αυτή τη φορά αποκλειστικά παιδικές παραστάσεις.
Χαίρομαι σαν μητέρα, γιατί όσες παραστάσεις μπόρεσα να παρακολουθήσω, εκτός από την προσπάθεια των ηθοποιών να ανεβάσουν μια καλή παράσταση, βλέπω να υπάρχει και μια ποιότητα, καθώς και η προσπάθεια να περάσουν κάποια μυνήματα, κάποια διδάγματα στα παιδιά μας, ώστε φεύγοντας να έχουν πάρει κάτι μαζί τους.
Τα τραγούδια και τα λόγια από τις παλιότερες παραστάσεις του Γιάννη Σπανού, τα μάθαινα έστω κι αν δεν τις είχα παρακολουθήσει. Μετά από κάθε επίσκεψη του στο σχολείο των παιδιών, για τουλάχιστον ένα μήνα, τα παιδιά επαναλάμβαναν τις ατάκες που τους έκαναν εντύπωση, καθώς και τα τραγούδια, αλλάζοντας τα λόγια σιγά σιγά καθώς περνούσε ο χρόνος και τα ξεχνούσαν.
Την τερηδόνα, και να βουρτσίζουμε τα δοντάκια μας, τον πορτοκαλί Αλί, την Άδα την πορτοκαλάδα όμως τη θυμόμαστε. Αυτά δεν έχουν ξεθωριάσει καθόλου.
Θα περιμένω να δω αύριο το πρωί, τι θα παραμείνει από την σημερινή παράσταση, την οποία συζητήσαμε στο αυτοκίνητο φεύγοντας. Την αγάπη που πρέπει να νοιώθουμε για την οικογένεια μας, για το πώς να αποδεχόμαστε και να αγαπάμε όποιον τυχαίνει να είναι διαφορετικός, την ταπεινότητα.
Καθίσανε μπροστά τα παιδιά, και πίσω οι μαμάδες. Έτσι μπόρεσα να δω ότι δεν απολάμβανα μόνο εγώ το έργο. Γελούσαμε μαζί με τη μαμά των φίλων των παιδιών. Παρακολουθήσαμε την παράσταση, σαν να ήταν ένα έργο που να προοριζόταν για μεγάλους.
Και είναι ένα έργο που θα μπορούσαν να παρακολουθήσουν και μεγαλύτερα παιδάκια, παρόλο που η αίθουσα ήταν γεμάτη μικρά. Γιατί το θέμα της αποδοχής και της αγάπης, δεν είναι θέμα μόνο για μικρά παιδάκια.
«Το Βασιλόπουλο με τα γαιδουρένια αυτιά» είναι ένα έργο που αξίζει να βάλετε στο πρόγραμμα το δικό σας και των παιδιών σας.
