Ο τρόμος και ο ενθουσιασμός της «επιστροφής στο σπίτι»

Η Wendy, η καλοσυνάτη μαία που βοήθησε να γεννηθεί ο γιος μου, έρχεται στο δωμάτιό μου, και το πρόσωπό της λάμπει . Ήταν με άδεια από τη γέννησή του και σκύβει από πάνω του να τον κοιτάξει στην κούνια του. Μου λέει ότι έχει τα μάτια μου, το ίδιο σχήμα, αλλά το ατσάλινο, βαθύ μπλε των νεογέννητων αντί για καφέ. Μαθαίνω ακόμα τα χαρακτηριστικά του, έκπληκτη με το πόσο ανοιχτόχρωμα είναι τα μαλλιά του, πόσο παχουλά τα μάγουλα του στο ζαρωμένο πρόσωπο του που μου θυμίζει τον Benjamin Button.

Είναι η μέρα που πάμε σπίτι σήμερα. Η Wendy με αγκαλιάζει για καλή τύχη, και μου εξηγεί τη διαδικασία της σύνδεσης με το κέντρο παιδικής μέριμνας. Έκανα το μπάνιο μου, ντύθηκα και μαζεύω τα υπάρχοντά μου. Φύλαξα τα αρκουδάκια και τις καρτέλες με το «Είναι αγόρι!”. Έχω διαλέξει τα λουλούδια που δεν έχουν ακόμη μαραθεί και μαζεύω τα πέταλα που έχουν πέσει σκορπισμένα σε όλο το κομοδίνο μου. Αναρωτιέμαι ποια θα μείνει εδώ μετά από μένα – ποια από τις μητέρες που γεννούν στην απέναντι αίθουσα θα ξεκινήσουν τις άγρυπνες νύχτες τους σε αυτό το μικρό λευκό δωμάτιο.

Περιμένουμε τον παιδίατρο για να κάνει τον τελικό έλεγχο του. Έρχεται, χειρίζεται τον γιο μου με έμπειρα χέρια, γυρίζοντας τον γύρω, σηκώνοντας τα πόδια του, ακούει την καρδιά και τους πνεύμονες του. Είναι μαζί μας για λιγότερο από πέντε λεπτά, μας εύχεται όλα τα καλά και χάνεται στο διπλανό δωμάτιο.

Ντύνω το γιο μου με τη «στολή που θα πάει στο σπίτι». Είναι πάρα πολύ μεγάλη γι ‘αυτόν, τα μικροσκοπικά άκρα του κολυμπάνε μέσα. Νομίζω ότι φαίνεται τέλειος όμως, και αποθανατίζω τη στιγμή με το τηλέφωνό μου.

«Υποθέτω ότι αυτό είναι», λέω στον άντρα μου. “Νομίζω ότι μπορούμε να φύγουμε τώρα.”

Νιώθω ένα σφίξιμο στο στομάχι μου και συνειδητοποιώ ότι είμαστε μόνοι μας τώρα. Δεν υπάρχουν πλέον μαίες που πηγαινοέρχονται. Δεν υπάρχει πλέον η σύμβουλος θηλασμού με τα κρύα χέρια. Δεν υπάρχει πλέον το πάτημα του κουμπιού για βοήθεια. Θα πεθυμήσω ακόμα και το φαγητό του νοσοκομείου, νομίζω, ευγνώμων για την ακριβή εμφάνισή του σε αυτή την πονεμένη, κουραστική, νεογέννητη ομίχλη.

Υπάρχει όμως και ενθουσιασμός. Λαχταρώ την άνεση του κρεβατιού μου. Και είναι και η σκέψη ότι θα κατασταλάξουμε, μόνο οι τρεις μας, όπως μαθαίνουμε τη γλώσσα αυτού του παράξενου κύκλου νέας ζωής διατροφής και τις αλλαγές πάνας.

Στον κάτω όροφο, στη ρεσεψιόν, ρίχνω ματιές στο μωρό μου καθώς κοιμάται. Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι απλά μας αφήνουν να φύγουμε, να περπατήσουμε έξω στον κόσμο με αυτό το μικρό άτομο – ένα άτομο με τη δική του καρδιά και το δικό του μυαλό και τη ζωή μπροστά του. Περιμένω για τη γυναίκα στο γραφείο να μου ζητήσει ενυπόγραφη άδεια από τη μητέρα μου. Δεν θέλουν απόδειξη ότι είμαστε ικανοί να σταθούμε στο ύψος  της αποστολής μας;

Μεταφέρω το καθισματάκι στο αυτοκίνητο προσεκτικά, δεν θέλω να διαταράξω τoν επισφαλή ύπνο του νεογέννητου. Ο σύζυγός μου οδηγεί το σπίτι τόσο αργά, προσπερνώντας τα σαμαράκια με ιδιαίτερη φροντίδα. Μέσα, νοιώθω το σπίτι να είναι το ίδιο, αλλά και διαφορετικό. Ακριβώς όπως και εγώ.

Τοποθετώ τα λουλούδια μου σε βάζα, και τα δωμάτια γεμίζουν με το χρώμα της καλοσύνης των φίλων μου. Το μωρό μου αρχίζει να κλαίει και εγώ αρχικά πανικοβάλλουμαι γιατί ο ήχος μοιάζει τόσο εκτός τόπου σε ένα σπίτι που είμασταν μόνο ο σύντροφός μου και εγώ για τόσο πολύ καιρό τώρα.

Σηκώνω τον μικροσκοπικό νεογέννητο γιο μου, αυτό τον οικείο ξένο, και κάθομαι να τον ταΐσω. Ανοίγω λίγο το χέρι του και κοιτάζω τις γραμμές στην παλάμη του, αναρωτιούμαι τι του επιφυλάσσει το μέλλον.

Και παρόλο που δεν έχω ιδέα τι κάνω, (ξέρω ότι θα κάνω λάθη), εκείνη τη στιγμή, στο πρώτο μας τάισμα στο σπίτι, νομίζω ότι ξέρω τι κάνω.

Πηγή http://www.essentialbaby.com.au/baby/baby-care/the-terror-and-excitement-of-going-home-day-20151221-glsj0b.html