Εκδρομή στο Όμοδος

Δεν είμασταν σίγουροι αν θα τους άρεσε. Πέντε παιδιά, και να καθίσουν για μια ώρα τουλάχιστον στο αυτοκίνητο. Κι ένα χωριό, που δεν ξέραμε αν θα είχε κάτι ενδιαφέρον γι αυτά.

Ένα τζιπ 8θέσιο, 4 μεγάλοι και 5 παιδιά. Τα καταφέραμε!! Κι ευτυχώς φτάνοντας στον χώρο στάθμευσης, το μάτι μου έπεσε σ’ ένα μικρό πάρκο ακριβώς από πάνω.

Κούνιες, μια τσουλήθρα, μια τραμπάλα. Κάποιες κούνιες σίγουρα θέλουν επιδιόρθωση, αλλά είμαι βέβαιη ότι το συμβούλιο του χωριού θα μεριμνήσει. Και το πιο βασικό, όλα αυτά τα παιχνίδια, κάτω από τα πεύκα. Να αναπνεύσουν και λίγο καθαρό αέρα τα παιδιά. Και για να μην βαρεθούν, κοίταξα κάτω, και μια και θυμήθηκα μια παλιά συνήθεια μας όταν ήμουν εγώ μικρή και πήγαινα στον δημόσιο κήπο Λεμεσού, είπα να δοκιμάσω αν πιάνει και με τα παιδιά τώρα. Βρήκα λοιπόν στο έδαφος σπόρους από κουκουνάρια, τα γνωστά μας πινόλια στην Κύπρο. Γρήγορα τα παιδιά άρχισαν να μαζεύουν, και μετά να σπάνε και να τρώνε. Όχι ότι μπορεί κάποιος να χορτάσει με κάτι τέτοιο, αλλά σίγουρα είναι πολύ νόστιμο, και σίγουρα απασχολεί τα παιδιά για αρκετή ώρα.

Μια βόλτα στα στενά δρομάκια του χωριού και μια επίσκεψη στην εκκλησία, μας έπεισε ότι δεν θα κάθονταν φρόνιμα σε κάποιο εστιατόριο ώστε να φάμε με την ησυχία μας. Πήγαν λοιπόν περίπατο οι προθέσεις μας για μεζέ, κι αποχαιρετήσαμε το εστιατόριο του Κυρ Γιάννη, γιατί σίγουρα αν δοκιμάζαμε να καθίσουμε, θα μπαίναμε στο black list. Ίσως του χρόνου φίλε Σταύρο όταν θα είναι ένα χρόνο μεγαλύτερα.

Βρήκαμε λοιπόν στον δρόμο μας, ένα εστιατόριο που είχε τραπέζια έξω, και δεν περνούσαν και πολλά αυτοκίνητα. Τρώγαμε και βλέπαμε τα μικρά που έτρεχαν γύρω γύρω. Μαύρες Χήνες, αν θυμάμαι καλά. Ο μόνος που μπορεί να είχε παράπονο ήταν ο παππούς που καθόταν στην πόρτα του σπιτιού του, αλλά μάλλον κι αυτού θέαμα του προσφέραμε για να περάσει το βραδάκι, μια και τα παιδιά έδειξαν ιδιαίτερο ζήλο να του τραβήξουν την προσοχή.

Η εκδρομή μας έδωσε θάρρος λοιπόν. Τώρα μένει να βάλουμε στο πρόγραμμα την επόμενη. Στόχος ένα χωριό που να διαθέτει πάρκο με παιχνίδια