Εκδρομικός χώρος στην Τροοδίτισσα

Είπαμε ότι μια και τίποτα δεν πήγε «according to plan», και δεν μπορέσαμε να προγραμματίσουμε καθόλου τις διακοπές μας, μια και δεν ξέραμε αν θα κάναμε καθόλου διακοπές μέχρι την τελευταία στιγμή, να κάνουμε ότι καλύτερο μπορούσαμε.

Με τις πρώτες μέρες σκέτη απογοήτευση όσο αφορά τις θάλασσες, εκτός από μία που βρήκαμε  το τέλειο νερό, τόσο τέλειο που μου θύμιζε ελληνικό νησί και μάλιστα το Lady’s Mile, σ’ όλες τις άλλες εξορμήσεις βάλαμε Χ.

Κι έτσι στραφήκαμε προς τα βουνά. Αργήσαμε να ξεκινήσουμε, είχε πάει κι όλας 9 μέχρι να τα καταφέρουμε. Μοναδικός προορισμός οι καταρράκτες του Μιλλομέρη. Τα υπόλοιπα ήρθαν από μόνα τους στην πορεία.

Σκεφτηκα ότι μια και είχαν περάσει πάρα μα πάρα πολλά χρόνια από τότε που πήγα να προσκυνήσω στην Παναγία την Τροοδίτισσα, και είμασταν και πολύ κοντά, ήταν ευκαιρία να γνωρίσουν και τα παιδιά το μοναστήρι.

Αφού καθ’ όλη την διαδρομή κοιτάζαμε να βρούμε και εκδρομικό χώρο, να ξεκουραστούμε, να ξεμουδιάσουμε, και να τρέξουν και τα παιδιά λίγο, έπεσε το μάτι μου στον εκδρομικό χώρο λίγο πριν από το μοναστήρι.

Εκεί πήγαμε μόλις τελειώσαμε με το προσκύνημα.

Αν και ήταν ο δεύτερος  τέτοιος χώρος που επισκεφτόμουν φέτος, μετά τον Μέσα Ποταμό, χάρηκα όταν κατάλαβα πως οι παιχνιδότοποι στους εκδρομικούς χώρους είναι «must». Κι ενώ η πρώτη εντύπωση ήταν απογοητευτική, και σκεφτόμουν να γράψω μια επιστολή μπας και εμπλουτίσουν τον παιχνιδότοπο, γύρισα το κεφάλι και λίγο πιο πάνω βρήκα έναν δεύτερο πιο καινούργιο.

Κούνιες, τραμπάλες, τσουλήθρες, κι όλα αυτά στον καθαρό αέρα, μαζί με το «ποταμάκι» με το λίγο παγωμένο νερό που έτρεχε, τι καλύτερο να ζητήσει μια οικογένεια. Η «παττίχα» μέσα στο νερό να παγώνει, έδειξε ότι όσα χρόνια κι αν περάσουν, κάποια πράγματα παραμένουν τα ίδια.

Γι αυτό λοιπόν, όσοι δεν έχετε κάποια σχέδια, και δεν ξέρετε και που να πάτε με τα παιδιά, μπείτε στο αυτοκίνητο κι όπου σας βγάλει. Μια στάση σε κάποιο φούρνο για ανεφοδιασμό, και οι εκδρομικοί χώροι στην Κύπρο πολλοί. Καλά να περάσετε.